سلام.تا حالا دلت تنگ شده انقدر که از فرطدلتنگی نتونی گریه کنی؟ و وقتی که دلت می خواد گریه کنی مدام چشمهات رو بمالی ودریغ از یه قطره اشک...یا از دلتنگی بمیری وتا اشگ بخواد سرازیر بشه یکی باشه که تو نتونی در حضورش گریه کنی.یا انقدر خدا خدا کنی که بارون بباره و تو بی چتر مسیری رو که هر روز میرفتی طی کنی تا کسی ندونی اشگ یا بارون.یا مدام دل دل کنی  تا شب از راه برسه وکسی اشکها تو نبینه.مپل الان من که تا به ذهنم دلتنگی تو خطور میکنه دلتنگ میشم و از قرط بد بختی نمیتونم گریه کنم.خوش به حالت که یکی هست که دلتنگه دلتنگی هات بشه و مدام از خودش بیشتر نگران توست.خوش به حالت که کسی نیست که کسی نیست تا دلتنگه دلتنگی هاش بشی تا مجبورت کنه  زیر بارون مسیری رو گریون بری  اون هم بی چتر  تا اونهایی که اومدند از بارون سهمدلتنگی هاشونو بگیرن نفهمند که تو گریه میکنی ان هم برای دلتنگی های دیگری یا اینکه مجبور بشی دعا کنی زودتر هوا تاریک بشه تا در گوشه ای خلوت بی صدا بگریی ودلتنگی های کس دیگری رو زار بزنی.
خوش به حالت.حالا می پرسی این بار برای چی؟به خاطر این که از دلتنگی های کس دیگه ای نمیشنوی.یا اصلا برای خودت دلتنگی رو انقدر کوچیک کردی که نتونه تو رو مشغول خودش کنه که از باران و شب و ماه و ابرو پرسه های مدام در مسیری که هر روز میری باخبر باشی تنها خودت هستی وخودت.اما من تا به دلتنگی های تو میرسم از همه چیز غافل میشم حتی خودم.شاید باور نکنی اما همیشه یهراه واسه پرسه زدنم هست ویه مسیر که یا بارانی یک روز ونشونم میده  یا تاریکی شبی که از دلتنگی های تو پرم.تو که حالا مطمئنا دلت تنگ نشده تو که راه های زیادی  رو بلد نیستی تا از دلتنگی دیگرون سراغ بگیری.اما من مدام دلتنگ توام و مدام گریان تو ومدام از اینروز بارونی به تاریکی شب فکر میکنم.حالا که دلتنگم...