پسر بچه ای از مادرش پرسید:
(چرا گریه می کنی؟)مادر به او پاسخ داد:(چون یک زن هستم).پسر بچه با تعجب گفت:(نمی فهمم یعنی چه؟)مادر پسرش را در آغوش گرفت وگفت:(وهرگز نیز نخواهی فهمید).مدتی بعد که پسر هنوز در کنجکاوی به سر می برد ازپدرش پرسید:(چرا مامان بی دلیل گریه می کند؟)تنها جوابی که پدر توانست به پسرش بدهد این بود:(همه زنان بی دلیل گریه می کنند).پسر بچه تبدیل به مرد جوانی شد در حالی که همچنان به فکر گریستن زنان بود.سرانجام کنجکاوی آنقدر بر او غلبه کرد که از خردمندی این سوال را کرد.

خردمند در پاسخ به جوان گفت:

 (وقتی خداوند زن را آفرید زن می بایست ویژه باشد.شانه هایش را آن قدر قوی ساخت تا بتواند وزن وسنگینی دنیا را تحمل کند با این حال انچنان لطیف وظریف که بتواند آرمش ببخشد.به او قدرت واستحکامی درونی بخشید تا بتواند درد زایمان را تحمل کند ونیز در برابر عدم پذیرش هایی ایستادگی نماید که به دفعات از سوی فرزندانش با ان مواجه می گردد.به او عشق وعاطفه اعطا کرد تا تحت هر شرایطی به فرزندانش عشق بورزد حتی زمانی که فرزندش به شدت او را رنجانده است.

به او بنیه ای داد که وقتی همه نا امید می شوند او به پیشروی ادامه دهد وبتواند بدون هیچ گونه شکوه وشکایت از خانواده اش در برابر بیماری ها و مشکلات حمایت کند.

به او قدرتی اعطا کرد تا بتواند همسرش را بابت خطاها واشتباهاتش ببخشد.به او عقل و دانایی و فرزانگی داده تا بفهمد یک شوهر خوب هرگز همسرش را ازار نمی دهد بلکه گاهی قدرت زنش را ومیزان بخشندگی او را محک میزند تا به نحوی استوار وتزلزل ناپذیر در کنار او باقی بماند.

ودر اخر قطره اشکی به او اعطا کرد تا از چشم خود بیرون بریزد.این چیز ویژه ای است که می تواند در مواقع لزوم ازآن اسفاده نماید.
پسرم می دانی زیبایی یک زن به لباسهایی که می پوشد نیست به جواهراتی که به خود می آویزد نیست و به رنگ ومدل موهایش زیبایی یک زن را باید در چشمانش دید چون چشمان او دروازه قلب او هستند یعنی جایی که عشق در آن سکنی دارد).